Kırılan Cam, Kesilen Top ve Rauf Tamer

Lütfen oylayın Oy 1 Oy 2 Oy 3 Oy 4 Oy 5  

Son Güncelleme: Cuma, 25 Mayıs 2018 16:33

Cengiz Eren tarafından yazıldı.

Gösterim: 6167

Kishileaks yazılarımız devam ediyor. Röportajlar, köşe yazıları, bir kitaptan alıntılar ve söylenen sözler. Linguistik konuları içine giriyor, NLP terminolojisinde.  “Kishileaks” adı ise kişinin farkında olmadan aktardıkları ile ilgili.  Zira aktardıklarımız farkında olmadan zihinsel yapımız ve süreleri hakkında düşündüğümüzden çok daha fazla bilgiyi gözler önüne seriyor, eğer Stanley Kübrick'in filmin adında olduğu gibi “Eyes Wide Shut” değilse. Daha önce buna benzer yazıları yazdığımda bir cemaat lideri "cımbızlama" kelimesini kullanmıştı.

Ertuğrul Özkök, Bekir Coşkun, Derya Sazak, Yılmaz Özdil'den sonra, bu yazımızda Rauf Tamer'in yazdığı bir yazıdaki cümleleri inceleyeceğiz. Yazdıkları çok önemli özellikle kendisi hakkında bilgi verirken. Rauf Tamer genel olarak siyasi konularda yorum yapan, kelimeleri, cümleleri tasarruflu kullanabilen, farklı açıları gündeme getirmeye çalışan, ancak net bir tavır ortaya koymayan bir yazardır. Yazıları rahat ve kısa zamanda okunur. Anlaşılırdır ve kamuoyunun neler düşünebileceğini yazılarında aktarmaya çalışır. Böylece kamuoyunun ne düşündüğünü kamuoyuna aktarmaya çalışmaktadır.

 

13 Kasım 2010 tarihli Posta Gazetesindeki yazısında Rauf Tamer aşağıdaki cümleleri yazar. Yazının başlığı Bizim Mahalle'dir. Burada yazdığı kısa ama özlü cümleler kendi hayatını geçmişte yaşadığı bir tecrübenin ve hissettiği kötü duyguların nasıl etkilediğini göstermektedir. Hem bugün, hem de bugüne kadar yaptıklarını açıklayacaktır ama kendisi de bunun farkında değildir. “O mahiler ki derya içredir, deryayı bilmezler”, dediği gibi Fuzuli'nin.

 

"Cicili bicili bir lastik top getirmişti Buğra Dayım... Avrupa’dan getirmişti...

Okulun camını kırınca, Başöğretmen nasıl da bıçakla kesmişti topu. Hüngür hüngür ağladım."

 

Bu cümleler ilk kez okunduğunda geçmişte yaşanan bir olay anlatılıyor. Yoğun olarak mişli geçmiş zamanda. Getirmişti, getirmişti, kesmişti fiillerinden sonra ağlamıştım olması gerekirken aynı zaman kipi kullanılmıyor. Miş'li geçmiş zamandan, di'li geçmiş zamana dönülüyor. Uzak geçmişte yaşanan olayları miş'li geçmiş zamanda, yakın geçmişteki olayları ise di'li geçmiş zamanda anlatıyoruz. Ağlamıştım yerine kullanılan kelime “ağladım”'ın kullanılması, yaşadığı acıların dün gibi hissedildiğini gösteriyor. Olay yıllar önce ama duygular çok taze. Bu sonuç beynimiz hakkında bildiğimiz bir şeyi bir kez daha doğruluyor. Beynimizde zaman algısı yok. Dün yaşanan olayla, çocuklukta yaşanan olay aynı şekilde hissedilebiliyor.

 

Buğra dayısının getirdiği cicili bicili topla, arkadaşları ile birlikte oynayan Rauf Tamer'in ya kendisi ya da arkadaşlarından biri (büyük bir olasılıkla kendisi) topa vurduğunda cam kırılıyor ve öğretmen de topu bıçakla kesiyor. Arkadaşları arasında kendisine Avrupa'dan dayısının getirdiği topla prestij kazanan Rauf Tamer, bunu çok kısa bir zaman sonra, hem de cam kırılması ile beklenmedik bir şekilde kaybetmiştir. Olay bu şekilde küçük bir olay gibi görünse de Rauf Tamer'in zihinsel süreçlerinde farkında olmadığı etkilere ve stratejilerin oluşmasına yol açacaktır..

 

Dayısının getirdiği topu okula götürme kararı, topu arkadaşları ile paylaşma ve oynama kararı, topa vurma kararı sonucunda başöğretmenin topu kesmesi kararı, ilk olarak kaybetmenin ne kadar acı olduğunu öğretecektir. Bu kaybediş ona kendisine verilen herşeyin kaybedilebileceğini öğretebilecektir.

 

Yazıda bahsedilen olay dışarıda gerçekleşmiş, cam kırılmış, top kesilmiştir. Bu sebepten hep içeride olmak isteyecek, dışarıda olmamaya çalışacaktır. Evde oturmak, sınıfta teneffüse çıkmamak, yatılı okunduğunda haftasonu çıkmamak ve gazete içinde sürekli yer alarak köşe yazmak içeride kalmak olarak anlaşılmalıdır. Yazılarına bakıldığında içeride olup başkalarının (dışarıdakilerin) camı kırmaması için onları uyarmaya çalıştığı da görülecektir. Köşesindeki fotoğrafta camdan dışarı bakan biri gibi algılanabilir. Sebebi ise top kesilme anında kendi yaşadığı ağır duyguyu dışarıdakilerin yaşamaması için sarfedilen çabadır.
 

Yazılarında aktarmak istediği tam da budur. Kelimeleri uzun olursa yanlış anlamlar ortaya çıkararak camı kırabilir. Bu yüzden kısa cümlelerle yazmaya devam etmesi gerekmektedir. Böyle de olmaktadır. Değişik bakış açıları ile yazdığı uyarıcı yazılar çok uzun yıllardır aynı şekilde devam etmektedir. İzleyen ve inceleyen bir bakış ve gözlemin sonucudur, yazıları. Halbuki uzun cümleler yazanı ve okuyanı geliştirmektedir.

 

Yazılarında iktidarlara karşı da sert olmayan mesafeli bir duruş sergilemekte, okuyucularına yaptığı uyarıları iktidarlara da yapmaktadır. Uzun yıllardır yazdığı için köşe yazarlarının "duayeni" olarak anılmaktadır. Otorite ile olan ilişkisini yine Hülya Okur'un Haberx için olan röportajından bir alıntı net olarak ortaya koymaktadır ve bu hep böyle olmuştur. Böylece otorite kendisine otorite gösteremeyecek hale gelecektir. Böylece otorite topu kesemez hale gelecektir.